اشعار

انگـار سـرنـوشـتِ مـا را جدا نـوشـتند            یـا آرزوی من را بـر بـاد‌هـا نـوشـتـنـد

امروز بِینِ این دشت مرگِ مرا نوشتند            آنان که مـقـتـلت را در کـربـلا نوشتـند

ای هستی‌ام بگو که هستی به خواب، زینب

برخـیز مرکـبت را از کـربـلا بگردان            بـگـذار یـا بـمـیـرم یـا راه را بـگـردان

هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان            خیمه مزن به صحرا حکمِ قضا بگردان

تا جان نداده پیشت از اضطراب زینب

فـهـمیـده‌ام کـجـایی از نـالـه‌های زهـرا            من های‌های گِـریَـم با وای وایِ زهـرا

فـهـمـیده‌ام کجـایی از جایِ پـایِ زهـرا            آنجاست جایِ گودال آنجاست جای زهرا

نـگـذار تـا گـذارد پـا بـر تُـراب زیـنب

از حال بُـرده ما را هـولِ سـپـاه دشمن            تـرسـیده‌انـد طـفـلان پیـش نگـاه دشمن

جـمع حـرامـزاده حـجـم سـلاح دشـمـن            پیـداست خـیـمۀ ما از خـیـمه‌گـاه دشمن

می‌خـواهد از لبانت تنهـا جـواب زینب

می‌ترسم ای برادر از چشمِ آن کمانگیر            از شومیِ حـرامی از شعبه‌های آن تیر

از خنجران عریان از تـشنگیِ شمـشیر            بی‌اختیار خوردم بر خاک، دستِ من گیر

عباس‌جان نخواهـد اینجا رکاب، زینب

ای کاش می‌نوشتی ما شیرخواره داریم            یا دختران کوچک در این عِماره داریم

در محملی عروسی با گـاهـواره داریم            نه پـایِ راه رفـتـن نه راهِ چـاره داریـم

اینجا نمان نگردد رویش خضاب زینب

لبهـای ما از امروز از آفـتاب خُشکـید            هـر قـدر آب آمد مثـل سـراب خُـشکـید

تا دید حجم لشکر از اضطراب خُشکید            برگـرد ای برادر شـیرِ رُباب خُـشکـید

دلشـوره دارد از او از قحـط آب زینب

اینسوست خار تشنه آنسوست آبِ جاری            اینسوست تاولِ پا آنسوست زخمِ کاری

یک مرد باشد ای کاش در قحط یار و یاری            از حرمله بـپـرسـد نـامـرد بچه داری؟

می‌تـرسد از شکارِ طـفـل رُبـاب زینب

من که نرفـتـه بودم  جز مـجـلس زنـانه            بـرگـرد تـا نــبـیـنـم دشـنـام و تـازیـانـه

بگـذار تا گـلـویت بـوسـم به این بهـانـه            سـر می‌بُـرنـد اینجا از پـشت، نـاشـیانه

خانه خـراب زینب خـانه خـراب زینب

دلا! بسوز که هنگام اشک و آه شده‌ست            دو مـاه، جامهٔ احرام ما، سیاه شده‌ست

نگـاه مضطرب دختری، به روی پدر            طـلـوع عاطـفـه از اوّلِ پگـاه شده‌ست

بـرای آن‌کـه بـگـیـرنـد کــودکـان آرام            حسین، سایهٔ پر مهر خیمه‌گاه شده‌ست

«حبیب» می‌رسد از راه تشنه‌لب، هرچند            حجـابِ آینه، گرد و غبار راه شده‌ست

قیامت از عطشِ دیدنِ حسین به پاست            به هرکه می‌نگری، تشنهٔ نگاه شده‌ست

عجب ز کودک و گهواره نیست در این دشت            ستاره، هـمـسفـر آفـتاب و ماه شده‌ست

از آن‌که ساغر «اَحلی مِنَ العسل» دارد            بپرس، از چه زمان، عاشقی گناه شده‌ست؟

جمال ساقی لب‌تشنگان، در این عرفات            هـزار مـرتـبه با مـاه، اشـتـباه شده‌ست

گرفته راه نفس را به دشمن از چپ و راست            دلاوری که عـلمدار این سـپاه شده‌ست

میان معـرکه پـیچـیـده، بـوی پیرهـنش            مگر که یوسف زهرا اسیر چاه شده‌ست؟

زمین به لرزه درآمد، زمان گریست، مگر            حـسـین وارد گـودال قـتـلگاه شده‌ست؟

صـدای بـال زدن‌های خـسـتـه مـی‌آیـد            کـبـوتر حـرم ای وای بی‌پـناه شده‌ست

چه جای حیرت از این رنگِ ارغوان غروب            «شفق» به خون گلوی علی گواه شده‌ست

مبهوت و مات گشته دل از کار کربلا            حـیـران هـمـیـشه مانده از ایثار کربلا

در خـلـسه‌ای عـمـیق فرو رفـته آسمان            غـرق غـرور و غیرتِ سرشار کربلا

از مـقـتـلِ مـقـرّم و از روضۀ لـهـوف            بر مـا رسـیـده بـرگی از اخـبار کربلا

هـمـپـای صـبـر آمـده عُـلـیــا مـخــدّره            هــمــزادِ زخــم آمـده؛ ســالار کــربـلا

«هـفـتـاد و دو مـسیح» به سر آمدند تا            مـرهـم شـونـد، بـر تـنِ تـبـدارِ کـربـلا

«در بارگاهِ قدس که جای ملال نیست»            پـروردگـار، گـشـتـه، عـزادار کـربـلا

از سال شصت و یک نه، که از خلقتِ غزل            مــا را نـوشـتــه‌انـد، گـرفـتـار کــربـلا

قـدری حـسـاب کـردم و دیدم که تا ابد            هـسـتیم مـا هـمیـشـه، بـدهـکـار کـربلا

«ثـبت است بر جـریـدۀ عالم دوام ما»             ما را کـشـیـده‌انـد، به طـومـار کـربلا

اینجا درسـت، مـصـرع آخـر تـمام شد            پـای ضـریـحِ دسـتِ عــلـمـدارِ کـربـلا

کــاروان در مـــدار مــی‌آیــد            بــر ســـر آن قـــرار مـی‌آیــد

فـخــر این روزگــار مـی‌آیــد            وه! چـه بــا اقــتــدار مـی‌آیــد

شـیــر بـهــر شــکـار مـی‌آیـد

هان خبردار! این سپاه علی‌ست            مست از جذبه نگـاه عـلی‌ست

کودک و پیر در پناه علی‌ست            تحت فرماندهی ماه عـلی‌ست

او کـه بـا ذوالـفــقــار مـی‌آیـد

تیغ در دست، یاعـلی به زبان            پـادشـاه زمـیـن، امـیـر زمـان

تحت فرمان او هم این و هم آن            لشکـرش مثل رود در جریان

وه! چـه بـا افـتـخــار مـی‌آیــد

دشت انگار غرق احساس است            عطر سیب و شمیمی از یاس است

این که تصویر اشجع الناس است            پسر فاطمه است، عباس است

حـــیـــدر آشــکـــار مــی‌آیــد

محـضـر آفـتـاب عــالـمـتــاب            لشکری مثل کوه، پا به رکاب

جان نـثـاران حـضرت ارباب            همه از شوق وصل در تب و تاب

لـشـکـری جـان نـثـار مـی‌آیـد

می‌رسد کاروان به شور و نوا            دل اهـل حـرم پُـر از غــوغـا

نام این دشت چیست اهل ولا؟            مـاریـه غـاضریه کرب و بلا

غـصــه‌ای نــاگــوار مـی‌آیــد

دل هفت آسمان پُر از خون شد            خاک عالم به چرخ گردون شد

نـفـس جـبـرئـیـل محـزون شد            که چرا در حصیر مدفون شد؟

صحـبـت از اضـطرار می‌آید

بعد از آن وای بر یتـیم حسین            چشم نامـحرم و حـریم حسین

وای از مـاتـم عـظـیـم حـسین            لعـن بر دشـمـن لـئـیم حـسـین

کـه پـی گــوشــوار مــی‌آیـــد

چارده قرن آسمان خون است            کفن نسل شیعه گـلگـون است

حال شیعه اگر دگرگون است            به همین چای روضه مدیون است

شـیـعــه پــای قــرار مـی‌آیــد

ای ساربان آهسته ران دارد توانم می‌رود           در این زمین پربلا از غم عنانم می‌رود

از خاک اینجا بوی هجران و جدایی می‌رسد           گویا همین جا از تن رنجیده جانم می‌رود

اینجا لب خشکیده را با تیر آبش می‌دهند           گفتم عطش سوزم چو آتش بر زبانم می‌رود

اینجا مقام دیـدن ذبـح ذبـیح اعـظم است           کز داغ او شادی ز کل دودمانم می‌رود

اینجا من و تاریکی و غربت به هم محرم شویم           باید ببـیـنم روی نـی مـاه زمـانم می‌رود

دوران یا بنت امیرالمـونمین من گذشت           وقت اسیری آمد و نـام و نشـانم می‌رود

زین پس به روی ناقۀ بی‌پرده می‌خوانم نماز           بعد از عـلی اکـبرم دیگـر اذانم می‌رود

من خود به چشم خویشتن باید ببینم بی‌کفن           روی سرم رأست به نی چون سایه بانم می‌رود

بـوی بـهـشت می‌وزد از کـربـلای تو            ای کشته‌ای که جان دو عالم فـدای تو

دیـوانــه‌وار، آمــده‌ام تـا بـه قـتــلـگــاه            وقـتی به استـغـاثـه شـنـیـدم صدای تو

در حیرتم چه شد که نشد آسمان خراب            وقـتـی شـنـیـد نــالـۀ واغــربـتــای تـو

خورشید و ماه و جنّ و ملک خون گریستند            وقـتی مـیان لُـجّـۀ خـون بـود جـای تو

رفتی به پاس حـرمت کعـبه به کـربلا            شد کـعـبـۀ حـقـیـقـیِ دل، کـربـلای تو

اجر هزار عمره و حج در طواف توست            ای مـروه و صفا به فـدای صفای تو!

با گـفتنِ «رضاً بِقَـضائِک» به قـتلگاه            شد متّـحـد رضـای خـدا با رضـای تو

تا با نـمـاز خـوف تو گردد قـبول حق            شد سجـده‌گـاه اهل یقـین خاک پـای تو

تو هرچه داشتی به خدا دادی ای حسین!            فـردا خـداست -جَلّ جَلالُه- جـزای تو

اندر مِـنا ذبـیح یکی بود و زنـده رفت            ای صد ذبـیح کـشته شده در منای تو!

برخـیز و باز بر سرِ نی آیه‌ای بخوان            ای من فـدای آن سـرِ از تن جدای تو!

خون خداست خونِ تو و جز خدای نیست            ای کـشتۀ خـدا! به خدا، خـون‌بهای تو

ما را خشوع بندگی آموز، چون خداست            در مجلس عـزای تو صاحب‌عزای تو

آن‌جا که حدّ ممکن و واجب بُوَد، تویی            ای مـنتـهـای اوج بـشـر، ابـتــدای تـو

من از لبت شـنـیـدم، تا اسم کـربلا را            دادند دست روحم، درد و غم و بلا را
مانند تو ز من هم پوشیده نیست اسرار            می‌بـیـنم ابتـدا را، می‌خـوانم انتـهـا را

روز ده مــحــرم روز قـرارتــان بـود            تو زود آمدی تا راضـی کـنی خـدا را
گـفـتـنـد میـهـمـانید، اما چه میهـمانی؟            فعلا که تا به امروز، با ما نشد مـدارا
در ابتدا که یا رب، مهمان نیزه‌هـائـیم            خـتم به خـیر فـرما، پـایـان ماجـرا را

اینها که راه ما را در کـربلا گـرفـتـند            دیـروز در مـدیـنـه بـسـتـنـد راه ما را
من عهد بسته‌ام با، مادر که با تو باشم            بفرستـشـان مدیـنه، زن‌ها و بچه‌ها را
ای‌کاش قبل از آنکه، خیمه به پا نمایی            می‌کندی ای برادر، در دشت قبر ما را
لب تر کنی عزیزم، سر می‌دهم به جایت            تغـیـیر می‌دهم من، تقـدیر را قضا را
تا قـتـله‌گـاه از تـل من راه می‌گـشـایـم            خواهند دید اینجـا موسای بی‌عـصا را
بر دوش تو شهادت بر دوش من اسارت            بسـپار دست زینب اولاد مصطـفی را

صد قطعه از تن تو در چشم زینب آمد            وقـتی نـگـاه کردم هر جای نـیـنـوا را
ای‌کاش بین گودال عصر دهم عزیزم            حـداقـل نـدزدنـد از پـیـکـرت عـبـا را
حـق دارم ای برادر دلـواپس تو باشـم            آورده کـوفه با خود خـولی بی‌حـیا را

خیمه بر دوشم ولی من را کجا آورده‌ای            وای بر زینب مگو که کـربلا آورده‌ای

آمدی تا قـتـلگـاهت تا کنارت دق کنیم؟            آه می‌بـیـنی چه‌هـا بر روزِ ما آورده‌ای

از مـیـان مـحــمـلـم وا فـاطـمـه آورده‌ام            از مـیــان قــافـلـه واغُــربـتــا آورده‌ای

مادرم را در پیِ خود موپریشان کرده‌ای            خـواهرت را در زمـینی آشـنا آورده‌ای

سایه‌ام را چـشم نامحـرم نـدیـده بازگرد            اهلِ خود را پیش جمعی بی‌حیا آورده‌ای

گَه به اکبر خیره‌ای گاهی به قاسم، گاه من            وای فهـمـیدم چـرا چندین عبا آورده‌ای

بـاز گـرد آقـا مـدیـنـه تا نـبـیـنـم با عـبا            پیکری را اِرباً اِربا…نخ نما؛ آورده‌ای

هم مغیلان است هم تیغ است هم شن‌های داغ            مـرحـمـی آیا بـرای زخـم پـا آورده‌ای؟

گفتی از زخمِ هزار و نهصد و پنجاه تیغ            ای زبــانــم لال آقــا بـــوریــا آورده‌ای

حرمله آنجاست خولی هست با شمر و سنان            من که هیچ اما رُبابت را چرا آورده‌ای

حـسـین آمد و حق را به کـربلا آورد            بـرای نـالـه نـی غــم بـه نـیـنـوا آورد
همین که قطره اشکش به خاک‌ها افتاد            به خـاک غـم زده کـربـلا شـفــا آورد

برای آنکه نشیند به تخت خواهر شاه            به روی شانه علمدار عرش را آورد
نسیم بر سر گیسوی شیرخواره که خورد            به کـار بـسـتـه عـالـم گـره‌گـشـا آورد
زمان بـعـثـت شـبـه پـیـمـبرش بـود و            حسین اکبر خود را به این حرا آورد
مرید پیر مغـانم ز من مرنج ای شیخ            چرا که وعده تو کردی او به جا آورد
نبـود شـأن و مـقـام تو ذبـح اسماعـیل            حـسـین آمـد و حـجـت به انـبـیـا آورد
تـمـام دخـتـرکـان را یکی یکی با ناز            امیر علـقـمـه از عـرش کـبـریـا آورد
رقـیه تا قـدمـش روی خـاک ننـشـیـند            عمو به چشم خود او را چو طوطیا آورد
حبیبه‌ای که ملک سرمه از رهش می‌برد            نپرس خار مغیلان سرش چه‌ها آرود
ز کوچه‌ای که در آن بی‌هوا زدن شد باب            عدو همان روشـش را به کربلا آورد
یکی به پهلـوی اکبر یکی به دیده ماه            چنـین بلا به سر هر دو بی‌هـوا آورد
حسین داشت ز طفل و تلظی‌اش می‌گفت            که حرمـله سخـنـش را به انتهـا آورد
بلند مرتـبه شاهی ز صدر زین افـتاد            چنین سه‌شعبه فلک را به خاک‌ها آورد
ز بس که پیکر او پاره‌پاره شد بر خاک            نسـیـم عـطـر تـنـش را جدا جدا آورد
تـنـی نـمـانـد دگـر تا کـفـن نگـه دارد            نداشـت چـاره که سـجـاد بـوریا آورد

الـسـّلام ای سـرزمـین کـربـلا            الـسّـلام ای مـنـزل نــور خـدا

السّلام ای وادی دلجوی عشق            وَه‌ چه‌خوش می‌آید اینجا‌ بوی عشق

السّـلام ای خـیـمه‌گاه خـواهرم            قـتــلـگـاهِ جـانـگـدازِ اکــبــرم

کـربـلا؛ گهـوارهٔ اصغر تویی            مقـتـل عـباس مَه پـیکـر تویی

آمـدم آغـوش خود را بـاز کن            بستر مهـمان خود را ساز کن

آمـدم بـا شَـهــپَـر جــان آمــدم            آتـشـم امّـا چـو طــوفـان آمـدم

ای کرب و بلا بشنو خونین خبر آوردم           در سیـنـۀ سـوزانم مـوجی شرر آوردم
جـان در گـرو عـهــد پـیـمـان ازل دارم           هـیـهـات من الـذّلـه با چـشـم تـر آوردم

شوریـده دلانی را سرمـست فـنـا فی‌اللّه           هـفـتاد و دو مـهـمان فـرزانه فـر آوردم
من زادۀ زهـرایـم مـخـمـور مـی بـاقـی           در عـشق تـمـنّـایت سـوز جگـر آوردم
ای وادی مـیـقـات عـشـاق خـدا بـنـگـر           اعـوان خـدا جـوی نـیـکـو سـیـر آوردم
جـمـعی عـرضی امّا با جـوهـرۀ ایـمان           دست از دل و جان شسته فارغ ز سر آوردم
جان بر کف احـبّـا را از بـارقـۀ ایـمان           خـوبـان خـلایق را بـین هم‌سفـر آوردم
آنانکه از این دهر فانی به عیان سیرند           در سیر عـبـودیّت صبر و ظفـر آوردم
یک عـقـد ثریّا را کردم به سرا دعوت           در دایـرۀ عـرفان شـمس و قـمر آوردم
اُمّات که هر یک را طفلان طُفیلی داشت           نـالان و پـریشان با اشک بـصر آوردم
شیرخواره بود از ما آسوده دلی سلب است           خـیـلی ز پی وصـلـت اهل نظـر آوردم
یاران صدیق القول یکرنگ و وفاپرور           بی‌مثـل در این دنـیا گـنـج گـهـر آوردم
هر تک تکـشان مردی در مسند آزادی           برتر ز ملک بهتر از سیم و زر آوردم
دل سوختگانی از هر دشت و دمن طرفی           پیـر و زن و فـرزند و زیبا پسر آوردم
شیرخواره علی اصغر شهزاده علی اکبر           دو شاخ گل از نسل خـیـرالبـشر آوردم
بر حـرمـله گـو تـیـرش آماده کـند زیرا           قـربـانـی تـیـرش را سنّ صـغـر آوردم
شـبـه رخ احـمد را با طـرّۀ مشـکـیـنش           تـا بــاز نـمــایــانـد شـقّ الـقــمـر آوردم
یک دختر خوش منظر همراه علی اکبر           شیرین سخـنی مثل شهد و شکر آوردم
عـبّاس دلاور را بـی‌مـادر و فـرزنـدش           بر زینب و کـلـثومم محکـم سپر آوردم
دادم عـلـم وحـدت بر دوش هـمـایـونش           تا حـفـظ کـنـد آنـرا روز خـطـر آوردم
او مـظـهـر مـرآت قــتّـال الـعـدو بـاشد           سـردار سـپـاهی را شـد مفـتخـر آوردم
گفتم که در این صحرا ما کشته شویم باید           از خون شـهـیدان دین یـابد ثـمر آوردم
بـگـذار عـیـالات خـود را به امـید حـق           اشک از مژه دیدم چون ریزد مطر آوردم
گـفـتا که تـوئی مـولا من تـابع فـرمانت           کی امـر امـامـم را عـذری دگـر آوردم
این جان و تن از بهر فرمان تو پروردم           من رخت سلامت را از جان بدر آوردم
گر دست و سر و چشمم باشد به تو قربانی           شادم که به جا امر و شـرط پدر آوردم
هر چند سیه باشد پیوسته "صفا" رویش           هر در که زدم نفعی باشد ضرر آوردم
بـی‌مـزد مـکـن امّـا جـان هـمه یـارانت           چون روز جزا با خود چندین اثر آوردم
با یاد تو یک عمری دانی که چه خون خوردم           با اشک غمت شب را من تا سحر آوردم

شیون و غوغا مکن زینب خدا صبرت دهد            صبر کن خواهر الهی مصطفا صبرت دهد
لـرزه افـتاده به دستانت کمی آرام باش            بر لبم دارم دعـا خیرالنسا صبرت دهد

بعدِ من با لشگرِ غارت مواجه می‌شوی            حق تو را در جنگ با این اشقیا صبرت دهد

بازوانت می‌شود خیلی کبود از ضربه‌ها            کاش یزدانت میانِ ضربه‌ها صبرت دهد
می‌شوی مانند زهـرا مادرم یاسِ کـبود
گاه می‌پرسی ز خود آخر گناهِ ما چه بود؟
گوش کن زینب که این وادی یقین دارم مناست            آب و خاکش با دل و جانِ حسینت آشناست
وعده‌گاهِ ماست این وادی،محلِّ آخر است            لب فرو بند از گله اینجا قرارم با خداست
رنجـشِ بسیار می‌بـینی تحمّل کن فقـط            پرچمِ این نهضتِ عظما به دستانِ شماست
از چه لطمه می‌زنی ای مهربان همراهِ من            می‌دهم پاسخ سوالت را که اینجا کربلاست
چند روزی بیشتر مهمان نباشم در برت
ای فـدای اشک‌ها و سیـنۀ غـم‌پـرورت
این همان جایی‌ست که آئینه‌ها را می‌کُشند            بینِ گـودالِ وفـا؛ کـوه وفـا را می‌کُشند
این همان جایی ست که شیرخواره‌ام پر می‌کشد            پیشِ چشمانِ خودم سرِّ دعا را می‌کُشند
اربـاً ارباً می‌شـود جـسـمِ عـلـی اکـبرم            خواهـرم پیـغـمبر کـربـبلا را می‌کُـشند
می‌شود دستانِ ساقی‌ام جـدا از پیکرش            زادۀ امّ البـنـیـن مـاهِ لـقـا را می‌کُـشـنـد
خواهرم آرام‌تـر این کـربلا کرببلاست
می‌شود روزی ببینی که سرم بر نیزه‌هاست

این بیابان چه غـم افزاست بیا برگردیم            این چه منزل گه و مأواست بیا برگردیم

عمه جان خیمه مزن دردل این وادی غم            چشمم از اشک چو دریاست بیا برگردیم

در بیابان عطش بیش از این پیش مرو            پیـش رویم صف اعـداست بیا برگردیم

تـرسم این است بمـانـیم غـریب و تنهـا            مقصدت گرچه همین جاست بیا برگردیم

توگل یاس علی هستی ومن یاس حسین            جـای ما گـلـشن زهـراست بیا برگردیم

تشنۀ عـشـقم و غم نیست ز بی‌آبی لیک            طفل شیرخواره دراین جاست بیا برگردیم

کی توان دید دراین گلشن عطشان، برخاک            پـاره پـاره تـن سـقـاست بـیـا بـرگـردیم

تـا نـدیـدم پــدرم بـیـن هـزاران دشـمـن            غرقه خون بی کس و تنهاست بیا برگردیم

پیـش از آنی که بـسـوزد حـرم آل عـلی            گر رهی جـانب دریـاست بـیا برگردیم

ای «وفایی» تو ز سـوز دل ما باز بگو            این بیابان چه غم افـزاست بیا برگردیم

ای مرا دلـبر و دلـدار، بیا برگـردیم            خیمه برپا مکن این‌بار، بیا برگردیم

دم به دم دشـمـن تـازه‌نـفـسـی می‌‌آیـد            تا که فرصت بود‌ ای یار، بیا برگردیم

باغبانا به تو و تک‌تک گل‌هات قسم            کار گـلـزار شـود زار، بیا برگـردیم

از نگـاه همه زن‌های حـرم غم بارد            تـا نگـشـتـیـم عـزادار، بـیا برگـردیم

تو نداری سر بازار جفا، یوسف من            غیر شـمـشیر خـریـدار، بیا برگردیم

دشمن از دیدن عـباس دلش می‌لرزد            تا سر پـاست عـلـمـدار، بیا برگردیم

یا اخـا ای تو مـرا یـار بـیا بـرگـردیم            لالـۀ احــمـد مـخـتـار بـیـا بـرگـردیـم
تو همه دلخوشی‌ام هستی و گردد بی‌تو            آسـمـان بـر سـرم آوار بـیا بـرگـردیم

به همان لحظه که بر سینه،زد آسیب لگد            قـسـمت می‌دهـم ای یـار بیا برگردیم
می‌رسد بـوی جـدایی به مشامم اینجا            می‌شود جسم تو خـونبار بیا برگردیم
خـیـمه بر پا مکن اینجا، به دلم افتاده            می‌دود طفـل تو بر خـار بیا برگردیم
تا رسیـدیم به این دشت شدم دلـواپس            بـهـر دسـتـان عـلـمدار بـیـا برگـردیم
گر بمانیم در این دشت ز ضرب سیلی            چـشـم دردانه شـود تـار بـیا برگردیم
تا که با خـنـده نبـردند عزیزان تو را            به سـر کـوچه و بـازار بـیا برگـردیم

ای سرزمین کـربلا ای کـوی جانـانم            بنگر به پیر و کودک و خیل جوانانم
حاجت به قـربانی نباشد ای مِنای من            آورده‌ام قــربـانـیــان عـیــد قــربــانـم

چون باغبان هم لاله و هم یاسمن دارم            یک باغِ گل نه، صد گلستان گل به دامانم

پُر گُرگ اگر صحرا شود عباسِّ من شیرست            آب آورست او از برای تـشنه طفلانم
من قامت خود پیش دشمن خَم نمی‌سازم            آزاده و پَـروَرده زهـرا روی دامـانـم

یک نظر کن حال و روز مضطرم در این دیار           ای عزیزِ فـاطمه دیده ترم در این دیار

با ورودت حزن و اندوهی دو چندان آمده           از غمت آقا گریبان می‌درم در این دیار

چون کـبـوتر آمدم دنـبالِ تو امّا حـسین           بال و پر بشکسته هستم بی پرم در این دیار

تکیه کن بر خواهرت مستحکمم مانندِ دژ           خواهری ها یک طرف!چون مادرم در این دیار

ترسم از تکرارِ کوچه دردلِ کرببلاست           گرد و خاکی شد دوباره معجرم در این دیار

کاش می‌شد تا که تدبیری بیاندیشم تو را           دائماً در فکرِ زیرِ حنجـرم در این دیار

نیزه‌ها از دور پیدا شد برادر بی‌حساب           در خیالِ خود به فکرِ این سرم در این دیار

تکیه گاهم کو؟ محافظ کو؟ قرارِ من کجاست؟           پس کجا مانده ست این آب آورم دراین دیار

کو ابوالفضلم؟ که پائین آورد از ناقه‌ها           کودکانِ خسته جان و پرپرم در این دیار

دشمنانِ دین فـراوانند ای سـالارِ عـشق           ارباً اربا می‌شود پیغـمبرم در این دیـار

حـیفِ این قـدِّ رسا و جلـوه‌گـاهِ احـمدی           حیف از شهزاده‌ات از اکبرم در این دیار

این سپـیدی گـلو ذبحِ سه شعـبه می‌شود           می‌رود در خواب گویا اصغرم در این دیار

ذکر لبت در هر قـدم؛ إنّا إلیه راجعون            ورد زبـانت دم به دم إنّا إلیه راجعـون

از کوفیانِ کینه‌ای بسیار داری خاطره            از فـتـنـۀ اهـل سـتـم، إنّا إلیه راجعـون

غم در دلت افتاد تا گفتند اینجا کربلاست            شد خیمه برپا با عـلَم، إنّا إلیه راجعون

دلواپسی و بغض زینب آتشت می‌زد ولی            گفتی که ای اهل حرم، إنّا إلیه راجعون

دارد قـرائت می‌کـند مادام دشت نـیـنوا            این آیه را با آه و غم، إنّا إلیه راجعون

آماده شد محض نجاتِ خلق؛ کشتیِ نجات            تا خواندی از لطف و کرَم، إنّا إلیه راجعون

در زیر نور ماه مُشتی خاک را برداشتی            گـفـتـی خـدایـا آمـدم! إنّا إلیه راجعون!

لحظه لحظه عمر خود را خرج حضرت می‌کنم            جز حرم جایی روم احساس غربت می‌کنم
حاجت خود را اگر یک شب بگیرم می‌روم            “لذتش را با تمام شهـر قـسمت می‌کنم”

گریۀ در روضه‌اش یعنی همان خیرالعمل            اشک می‌ریزم برای او، عبادت می‌کنم

راه او یعـنـی همان إِنَّا هَـدَینـاهُ الـسَبـیل            بچـه‌هـایم را بدین گونـه هدایت می‌کـنم
حولۀ احرام من شال عزای روضه‌هاست            حـاجی کـربـبـلایم قـصد قـربت می‌کـنم
دور شش گوشه‌ش ذکر تلبیه سر می‌دهم            من خدا را زیر آن قبه زیارت می‌کـنـم
در لباس نوکری موی سپیدم آرزوست            تا نفس دارم درِ این خانه خدمت می‌کنم

کنج هیأت تا بگیرم اذن خدمت سرخوشم            من به یک لقمه از این سفره قناعت می‌کنم
حُبّ مولایم برای من ملاک دوستی‌ست            من فقط با دوستدارانش رفـاقت می‌کـنم
زینت امروز روضه خون “زین الدین” هاست            از شهیدان هم میان روضه دعوت می‌کنم
با محرم با صفر اسلام جاوید است و بس            یـادی از نـطق امـام پـیـر امّت می‌کـنـم
امتـداد روشن “هـیـهـات من الـذلـه” را            در میان روضه‌ها هرشب روایت می‌کنم
باز هم از جنس عهد مسلم و حرّ و حبیب            با حسین عصر خود تجدید بیعت می‌کنم
هم خودم هم بچه‌هایم هم پدر هم مادرم            هرچه دارم را فقط خرج ولایت می‌کنم
من به امید اجابت روز و شب با سوز دل            در قـنـوت خود تمنـای شهادت می‌کـنـم
آمدم امـشب بـخوانـم از شـهـیـد کـربـلا            روضه خوانش هستم و ذکر مصیبت می‌کنم
با سلام گـریه دار “یا لثـارات الحسین”            هرشب از مهدی زهرا کسب رخصت می‌کنم
زینب و کرب وبلا مرثیه‌ای مکشوفه است            به خود آقـا قـسـم دارم رعـایت می‌کـنم

روضه‌هایش می‌برد دل را به سوی کربلا

“بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا“

سالها از درد هجرش چشم زمزم گریه کرد            گریه کرد از غصه، اما باز هم کم گریه کرد
نه فقط یعـقـوبی از هجر نـگاه یوسفـش            بلکه حتی آیه‌آیه سـورۀ غـم گـریه کرد
پابه پای ناله‌ام در عرش موسی ناله زد            پابه پای گریه‌ام عیسی بن مریم گریه کرد
پیش از آن که ما بباریم از غم عظمای او            جبرئیل از روضه‌هایش خواند و آدم گریه کرد
فاطمه منـزل به منـزل از منـا تا نـیـنوا            در میان قـافـله از فـرط ماتم گریه کرد
قبل از انگشتر که بر انگشت آقا اشک ریخت            بی‌گمان در دست پرچم دار پرچم گریه کرد
کربلا با غـربـتـش آمد به استـقـبال‌شان            کربلا بر زائران خود دمادم گریه کرد
با تـماشـای عـلی در زیر هـرم آفـتـاب            کربلا که جای خود حتی خدا هم گریه کرد

پیش چشمانش تداعی می‌شود صحرای خون
می‌تراود از لـبـش إنـا الـیـه راجـعــون

دارد از یک سو سنان همراه لشگر می‌رسد            شمر از سویی دگر با چند خنجر می‌رسد
هم صدای طبل جنگ و هم صدای هلهله            هم صدای کیسه‌های مملو از زر می‌رسد
این طرف هفتاد و اندی مسلم بن عوسجه            آن طرف نیرو ولی چندین برابر می‌رسد
نه فـقـط تازه نـفس‌هایی شبـیه حـرمـلـه            پیرمرد چکمه پوشی با عصا سر می‌رسد
هرچه که دارم تصور می‌کنم انصاف نیست            گـلۀ گـرگی برای یک کـبـوتر می‌رسد
هر که نعل تازه از بازار کوفه می‌خرد            ساعـت اول نشد ساعـات آخـر می‌رسد
تا که خورجین از طلا و سکه آخر پُر کند            خولی بی‌چشم و رو با پا نه با سر می‌رسد
مطمئنم به همین زودی قـیامت می‌شود            جـادۀ کـرببـلا دیگر به محـشر می‌رسد
محشری که خستگی آن به قاسم می‌رسد            محشری که تشنگی آن به اصغر می‌رسد
به برادر تیر و تیغ و نیزه و چوب و عصا            تازیانه، کعب نی، سیلی به خواهر می‌رسد

کربلا آغاز درد و غصه‌های زینب است
شاهد زنجیرها بر دست و پای زینب است

ای هــمـیـشـه شـبـیـه مــادر مـن            کـوه ایـمـان، عـقـیله خواهر من

جـاری کـوثـر اسـت چـشـمـانت            عـصمـتی دیگر است چـشـمانت

قـلب تو تا هـمیـشه با من هـست            نظـرت مثـل صبح روشن هست

ای‌که چشمت دوباره بارانی‌ست            کــربـلا ایـسـتـگـاه پـایـانـی‌سـت

خـســتــۀ راه آمــدی خـــواهـــر            دیـگـر ایـنـجـاسـت مـنـزل آخـر

لـشـکــر چـشــم‌هـا کـنـار رویـد            خـواهـرم خـواهـشأ پـیاده شـوید

خاطرت جـمع محـرمان هـستـند            سـایـه‌ات را نـگـاه‌بـان هـسـتـنـد

آب هـم در دلـت تـکـان نـخـورد            پـردۀ مـحـمـلـت تـکـان نـخـورد

یک بیابان اسـیـر پـیش شماست            باد هم سربه زیر پیـش شـماست

ایـنـکــه دارد رکــاب می‌گـیــرد            از نـگــاهـت ثــواب مـی‌گـیــرد

آســمــان بـلـنـد احـســاس اسـت            روشــنـی دل تــو عـبـاس اسـت

چــادرت را غــبــار نـنـشــیــنـد            سـایــه‌ات را کـســی نـمـی‌بـیـنـد

اســتــوار هــمـیــشـگـی زیـنـب            ذولــفــقــار هـمـیـشـگـی زیـنـب

ای پـــنـــاه کــبـــوتــران حـــرم            مــلـــجـــأ آه دخـــتـــران حـــرم

خـاک این دشـت را مـزیـن کـن            کــربــلا را حــریــم ایــمـن کـن

مــــریــــم خـــانــــوادۀ زهــــرا            انــتــخــاب قـــیــام عـــاشـــورا

عـشـق بی‌تـو چه بی‌بـهـا بـشـود            کــربــلا بـا تـو کـربــلا بـشــود

با جـدایـی بـساز از این لـحـظـه            کـربـلا را بـساز از این لـحـظـه

فــکــر روز دهــم کـن از حـالا            فـکر گـودال و عـصر عـاشورا

تــو مــرا بـی‌ســپــاه مـی‌بـیــنـی            خـیـمـه را بـی‌پــنــاه مـی‌بــیـنـی

سنگ‌هـایی که پرتـوان هـسـتـند            نیزه‌هایی که خون چکان هـستند

عـشـق خود را غـریب می‌بـینی            آه شـیب الـخـضـیـب مـی‌بــیـنـی

بـاورت مـی‌شـود حــسـیـن‌ت را            نــیــزه‌هـا مـی‌بــرنــد از ایـنـجـا

از جسارت تو خسته خواهی شد            بعـد من دست بـسته خـواهی شد